DAGVERSLAG NO-BLAME WORKSHOP 4-11-2005

Goede opzet, professioneel
- duidelijke reader
- korte aandacht voor de theorie
- visualiseren m.b.v. de video
- belangrijk onderdeel is ermee oefenen, bijgestuurd worden, praktische tips, valkuilen benoemen, heel zinvol om te zien. - Kleine groepje is als prima ervaren, directe feedback en interventie.
We hebben eerst een casus geoefend over een jongetje wat gepest wordt omdat hij overal om begint te huilen. Ook de juf heeft wel eens moeite serieus te blijven of niet gerriteerd te raken.
Twee pestkoppen worden er met name uitgehaald. Dit scenario werd heel goed uitgespeeld en voorzien van tips en bekrachtiging.
Het tweede probleem was een echt bestaand, langdurig en diepgaand conflict tussen een aantal kinderen in groep 7\8. Deze problemen speelden ook door in de wijk. Op de achtergrond speelt ook een familievete mee tussen de verschillende families.
De oefening verliep moeizaam. Het is een complex probleem en regelmatig vielen we in de valkuilen, zoals de verantwoordelijkheid naar onszelf als leerkrachten toe te trekken en toch "bevelend"of "oplossend" bezig te zijn.
Ingangspunt gesprek was: vragen aan de gepeste leerling hoe de situatie op dit moment voor haar was.(aangezien dit al zo'n twee jaar speelt). Na inventariseren hoe het kind zich voelt en wat het heeft ervaren de laatste tijd, werd toestemming gevraagd om dit met de pesters te bespreken.
Wouter Struijs en Anita Boons
(obs De Klimop, Rotterdam)

Toepassing.
Wij hebben de No Blame methode toegepast op groep 5 en 6 van onze school. In die klas zit een kind en die werd gepest. R. kwam dit zelf vertellen. Ook hadden ik en Renee (IB'er en op dinsdag groepsleerkracht voor deze groep) onze vermoedens.
Op dinsdag 18 april heeft Renee een individueel gesprek gehad met R.. Renee begon met het vertellen over de No Blame methode en probeerde R. een beetje uit te leggen hoe het in zijn werk ging. Het bleek dat hij gepest werd door twee kinderen van Groep 6. Hij moest daarom wel eens huilen in de klas en ook thuis lag hij in zijn bed vaak aan dat pesten te denken. Ook in bed moest hij dan wel eens huilen. Dit laatste mocht ik niet vertellen in het gesprek aan het zestal. We hebben ook met de ouders van R. gepraat over de No Blame methode die we toe gingen passen. Zij reageerden hier positief op.
Na het gesprek van dinsdag heb ik een zestal samengesteld met daarin de twee pesters een meeloper drie sociaal vaardige kinderen. Donderdag 20 april na schooltijd ben ik met dit zestal gaan praten. Anita was hier ook bij. Zij heeft de cursus ook gedaan en kon me helpen als het mis zou gaan.
Ik begon het gesprek te vertellen dat dat ik deze groep kinderen uit gekozen had, omdat ik deze kinderen in staat achtte om een probleem in de klas op te lossen. Ik legde de kinderen uit dat R. zich niet prettig voelde in de klas, dat hij vaak moest huilen en thuis soms niet kon slapen van de situatie op school. Vervolgens wilde ik van alle kinderen een idee horen om dit probleem uit de wereld te helpen.
Ik vond het erg moeilijk om de kinderen niet een beetje te sturen bij hun ideen, maar gelukkig was Anita er om me te corrigeren. Bij elke idee vertelde ik natuurlijk dat ik het een prachtig idee vond. Na de ideen legde ik uit dat we volgende week donderdag weer een gesprek zouden hebben, maar dan individueel. Tijdens het gesprek met het zestal probeerde ik alle verantwoordelijkheid bij hen te leggen. Dit vond ik erg lastig, maar het lukte wel.

Op donderdag 27 april heb ik met elk kind een individueel gesprek gehad. Alle kinderen, inclusief R. reageerden erg positief. Iedereen had geprobeerd zich aan zijn punt te houden. Iedereen had gemerkt dat R. vrolijker was dan de weken ervoor. De toepassing van de No Blame methode vond ik erg positief. Al vond ik het lastig dat er zoveel valkuilen waren, maar dat is een kwestie van goed voorbereiden en veel oefenen. En dat is voor het gesprek met het zestal ook wel gebeurd.
Wouter Struijs.