Kids-Het Fioretticollege. - 2005 - Beste Saskia en Niels,
Zoals ik met jullie afgesproken heb, stuur ik hierbij de verslagen van mijn collegas over hun ervaringen na de vervolg (pilot)training No Blame in april 2005 op het Fioretticollege in Lisse. Uit de verslagen blijkt duidelijk dat het werken met de methode No Blame nog steeds succesvol verloopt.
De conclusie is van Wilma Verdonkschot, afdelingsleider.

1.Verslag Frank van der Kroft, docent lichamelijke opvoeding:
Jan uit 2 havo werd door mij na en gymles huilend aangetroffen bij de kleedkamers. Toen ik hem gevraagd had wat er was gebeurd vertelde hij dat hij in de bak met gevonden voorwerpen was gestopt door 2 jongens uit de klas. Toen ik vroeg of dit een incident was vertelde hij dat hij wel vaker werd gepest zonder dat daar aanleiding toe was. Ik heb hem toen het verhaaltje no blame voorgelegd en hem gevraagd of ik daar eens mee mocht experimenteren. Het zou mijn 1e keer worden. Jan ging akkoord en ik heb zijn verhaal op papier gezet.
Diezelfde week heb ik 6 leerlingen uit zijn klas (waaronder de 2 pesters, en 2 leerlingen uit de klas waarvan ik wist dat ze en stevige positieve invloed hadden in die klas) uitgenodigd na het 7 e uur met mij te komen praten. Ze waren heel nieuwsgierig, maar ik heb ze niet verteld waar het om draaide.
Die middag heb ik ze het geval voorgelegd en verteld dat hij zich diep ongelukkig voelde en of wij misschien en oplossing konden verzinnen.
Al pratend en sturend kwamen er 3 afspraken op papier.
1) Jan zou niet meer worden getreiterd zowel lich. als verbaal, en we spreken elkaar daar ook op aan
2) We informeren naar hem, en zeggen hem goedemorgen etc.
3) Over 4 weken komen we weer bij elkaar om te kijken wat het heeft opgeleverd.

Aanvankelijk was de groep van 6 heel verbaasd dat zoiets speelde in de klas. Reden temeer dus om sluimerend pestgedrag meteen de kop in te drukken. Want wat door de n afgedaan wordt als en lolletje (moet kunnen) wordt door de ander soms als heel onprettig ervaren.
Na 2 weken sprak ik Jan en die was hel erg opgelucht.Hij was sindsdien niet meer gepest en zat en stuk lekkerder in zn vel. Wel bleef hij voorzichtig en op zn hoede, bang dat het pestgedrag zou terugkomen. Met de 6 had ik na 4 weken en gesprek en die konden allemaal beamen dat ze zich aan de regels hadden gehouden.
Wat Jan betreft is het pestgedrag nu van de baan en dat is toch uiteindelijk waar het om te doen was.
Kortom: Voor mij en goede ervaring, en prima positieve ervaring met NO BLAME !!

2. Verslag Brigitte Boot, docente lichamelijke opvoeding, mentor van een 2 vwo-klas en cordinator van de 2e klassen havo/vwo
Vorig jaar heb ik samen met Desire no blame toegepast in het geval van Aisja, een meisje, dat eigenlijk al sinds dag n niet goed in de groep ligt en daar zelf een behoorlijke rol in speelt. Daar hebben we de nodige stappen in ondernomen, maar daarnaast moesten wij er natuurlijk voor zorgen, dat haar situatie in de klas weer enigszins prettig zou worden.
In een moeizaam gesprek met Aisha hebben we aangehoord, wat zich voordeed en hoe zij hierop reageerde. Wat bleek, was dat zij een leerling had gezegd, dat ze liever dood wilde. Het ging om het samenwerken voor een opdracht voor geschiedenis. De docent had eerst de leerlingen zelf de duo-groepjes laten maken. Toen bleek, dat Aisha (voor de zoveelste keer) alleen bleef en daar sneu en zielig op reageerde, besloot de docent de groepjes zelf te maken. Dit stuitte weer op verzet van de klas, omdat Aisha het voor hen zou hebben verpest.
Aisha ziet zelf haar rol hier niet duidelijk en daarom zijn persoonlijke stappen voor haar ondernomen. De klas echter had wr last van haar. We hebben toen zes heel verschillende leerlingen bij elkaar geroepen. Een haaibaai, een sociale meid, een verlegen meid, een meeloper en nog twee meiden, die zeker bereid zouden zijn mee te denken. Op een middag hebben we ze uitgenodigd, zonder dat ze wisten, wat het onderwerp was. Wl wisten ze, dat het belangrijk was en dat we hun inzet nodig hadden.
In het gesprek bleek al duidelijk, dat er van alles aan de hand was en dat er vooral heel veel aan Aisha lag. Ook begrepen ze, dat we hier niet bij elkaar zaten, om over Aisha te praten, maar om te kijken naar wat zij individueel konden doen of betekenen om het Aisha meer naar haar zin te maken. Want dat Aisha er last van had en zich ongelukkig voelde, dat konden zij ook wel zien. Tot helpen waren zij zeker bereid. De een zou vragen, of ze een keer mee wilde naar het dorp in een tussenuur, de ander zou haar met rust laten en links laten liggen. Weer een ander (meerderen) zou(den) haar goedemorgen zeggen en haar betrekken bij meidendingen (haar betrekken bij kletsen over sieraden, kleding en jongens). Ook zouden ze stuk voor stuk op een opbouwende manier aangeven, wanneer Aisha iets zou doen, wat ze niet prettig vonden. En daarbij zouden ze aangeven, hoe het wel of ook zou kunnen.
Die middag hebben we duidelijke afspraken gemaakt, waarop we na twee weken zouden terugkomen.

Bij de evaluatie bleek, dat die meiden hun best hadden gedaan en dat het soms wel wat beter ging. Zij zeggen ook, dat Aisha een meisje blijft met rare kanten en dat die kanten soms echt heel vervelend zijn. Ze bleven er tegen aan lopen, dat Aisha iemand is, die moeizaam iets van een ander aanneemt ook al creert het een vervelende situatie. Dat leren heeft tijd nodig en die weg gaat gepaard met een professionele aanpak.
No blame is een goede manier om dit meisje en haar klasgenoten iedere keer weer een impuls te geven, om het anders te doen en je voor de ander in te zetten.

De ervaring is hoe dan ook positief en constructief. In gewone pestgevallen is er een grote kans van slagen en leren alle partijen iets. Alle leerlingen voelen zich overigens erg serieus genomen en waarderen het, dat zij worden aangesproken op hun verantwoordelijkheid.


Conclusie.
Zeer waardevolle methode. Steeds meer docenten beschikken over de benodigde competenties.
Via de z.g. olievlekwerking willen wij hiermee doorgaan.
Voor afspraken verwijs ik naar de contacten met de 3e klassen.

Met vriendelijke groet,
W. Verdonkschot, afdelingsleider. (Wilma Verdonkschot is in januari 2008 helaas onverwachts overleden)

NB: in verband met de privacy zijn de namen van leerlingen gefingeerd. =>TOP